Zgodnie z art. 21 ust. 2 Konstytucji wywłaszczenie jest dopuszczalne jedynie dla realizacji celów publicznych i za słusznym odszkodowaniem. Polskie prawo przewiduje kilka przypadków, w których właściciel nieruchomości może zostać pozbawiony prawa własności, a szczegółowe regulacje w tym zakresie są zawarte m.in. w ustawie z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami, ustawie z dnia 10 kwietnia 2003 r. o szczególnych zasadach przygotowania i realizacji inwestycji w zakresie dróg publicznych, ustawie z dnia 28 marca 2003 roku o transporcie kolejowym, czy ustawie z dnia 24 kwietnia 2009 roku o inwestycjach w zakresie terminalu regazyfikacyjnego skroplonego gazu ziemnego w Świnoujściu. Choć każda z powyższych regulacji w pewien sposób różni się w zakresie procedury wywłaszczania nieruchomości, możliwe jest jednakże przedstawienie ogólnych założeń dotyczących zasad wypłacania odszkodowania z tytułu wywłaszczenia w polskim prawie.
Znaczna część obecnie realizowanych transakcji na rynku nieruchomości, zarówno o charakterze indywidualnym jak i komercyjnych, odbywa się z udziałem zawodowych pośredników. W zależności od pośrednika zakres usług oferowanych przez te osoby jest bardzo różny, od prostego skontaktowania/skojarzenia potencjalnego sprzedającego z kupującym, lub wynajmującego z najemcą, po pomoc w znalezieniu odpowiedniej oferty, sprawdzenie stanu technicznego lokalu, czy wreszcie asystowanie przy załatwianiu koniecznych formalności.
W ustawie o własności lokali zostały wyróżnione czynności zwykłego zarządu, które zarząd wspólnoty mieszkaniowej może podejmować samodzielnie oraz czynności przekraczające zwykły zarząd, do których podjęcia wymagana jest uchwała właścicieli lokali wyrażająca zgodę na dokonanie danej czynności. Przeprowadzenie przebudowy strychu, ustanowienie na nim odrębnej własności, a także rozporządzanie nim jest czynnością przekraczającą zwykły zarząd. Oznacza to, że nie może być ona dokonana bez zgody właścicieli lokali.
Przepisy Kodeksu cywilnego jasno stanowią, że w razie śmierci najemcy lokalu w stosunek najmu wstępują: małżonek niebędący współnajemcą lokalu, dzieci najemcy i jego współmałżonka, inne osoby, wobec których najemca był obowiązany do świadczeń alimentacyjnych, oraz osoba, która pozostawała faktycznie we wspólnym pożyciu z najemcą. W tym ostatnim przypadku chodzi przede wszystkim o związki konkubenckie. Oznacza to, że wnuki, wstępni ani rodzeństwo najemcy nie mają prawa zamieszkiwać w mieszkaniu swojego krewnego po jego śmierci.
Nabywcy mieszkania podobnie jak osobie kupującej samochód czy żelazko przysługują środki prawne mające zagwarantować by nabywany towar był wolny od wad, a w przypadku wystąpienia ewentualnych usterek - by zostały one szybko naprawione. Sytuacja prawna właściciela lokalu jest jednak znacząco bardziej skomplikowana niż nabywcy samochodu, ponieważ oprócz samego prawa własności lokalu nabywca uzyskuje również udział we współwłasności nieruchomości wspólnej, obejmującej m.in. grunt pod budynkiem, korytarze, ściany zewnętrzne, widy, czy niekiedy garaże.
Powiększające się grono emerytów, których świadczenia emerytalne kształtują się na poziomie znacznie niższym od dotychczasowych wynagrodzeń za pracę, poszukuje alternatywnych źródeł finansowania. Ministerstwo finansów przygotowało projekt ustawy o odwróconym kredycie hipotecznym, jednak prace nad nim znacznie się przedłużają. W związku z zaistniałą sytuacją, na rynku pojawiły się firmy, oferujące rentę dożywotnią w zamian za mieszkanie.
Nowelizacja ustawy Prawo budowlane, która dnia 6 sierpnia 2010 r. weszła w życie, przewiduje ułatwienia w legalizacji samowoli budowlanej, polegające na zniesieniu wymogu posiadania decyzji o warunkach zabudowy, koniecznej do legalizacji samowoli budowlanej na obszarze bez planu zagospodarowania przestrzennego, ostatecznej już w dniu wszczęcia postępowania rozbiórkowego.
