Cefalocereus (Cephalocereus senilis) w naturalnych warunkach osiąga średnicę do 35 cm i 15 m wysokości. Jednak w warunkach hodowlanych średnica jego nie przekracza 8 cm, a wzrost 75 cm. Cefalocereus pokryty jest równomiernie długimi, bardzo delikatnymi cierniami w kolorze białym, które wspaniale kontrastują z jasną zielenią rośliny. W uprawie domowej nie pojawiają się kwiaty, na szczęście dla hodowców, gdyż nie mają one przyjemnego zapachu.
Pokrzywce kwitną niezwykle oryginalnie – kwiaty zebrane są w bardzo długie i puszyste kwiatostany o ceglastym zabarwieniu. Liście są natomiast bardzo kształtne o pięknych, ząbkowanych brzegach. Liście te, w zależności od miejsca uprawy przybierają różne kolory - mogą mieć białe obrzeża, plamy o różnej tonacji zieleni, brązu, a nawet czerni. Intensywność tych kolorów zależy od oświetlenia. W zbyt ciemnym miejscu liście z powrotem stają się ciemnozielone. Roślina ta pochodzi z Nowej Gwinei i jest blisko spokrewniona z krotonem. Nie znaczy to jednak, że ma takie same wymagania w hodowli.
W naturalnym środowisku oplątwy rosną na drzewach, dachach domów, kamieniach, słupach telefonicznych i tym podobnych. Są to rośliny, które nie mają korzeni – rosną na innych roślinach, lecz nie szkodzą im. Odżywiają się niesionym przez wiatr kurzem, który zawiera cząstki gleby. W uprawie domowej wymagają jedynie zraszania.
Jest to wspaniała roślina o niezwykle ozdobnych liściach – mogą być one wąskie, spiralne, szerokie, eliptyczne, na obrzeżach gładkie i owalne, często kształtnie wcinane. Ale przede wszystkim zachwycają nas ich kolory – jedna roślina ma liście często w kilku barwach – zieleni, czerwieni, różu, żółci lub brązu. Dodatkowo liście mogą być nakrapiane, marmurkowate, plamiste lub smugowane. Jednym słowem bogactwo kolorów w jednej roślinie!
Nazwa rośliny pochodzi od jej liści – kształtem przypominających liście pokrzywy. Jednak bogactwo barw wspomnianych już liści, stawia go w najbardziej kolorowym rzędzie roślin. Jego odmiany mogą występować w kolorach czerwonobrunatnych, zielonkawożółtych, różowych, ceglastych, czarnopurpurowych, a także żółtoobrzeżonych. Są to rośliny jednoroczne i po przekwitnięciu zamierają.
Jakaranda (Jacaranda mimosifolia) pochodzi z Brazylii. W naturalnych warunkach może urosnąć nawet do 15 m, natomiast w warunkach hodowlanych jej wielkość nie przekracza zazwyczaj 2 m. Charakterystyczną cechą jakarand jest to, że przez cały rok są zielone, a ich liście, dorastające nawet do 25 cm długości, przypominają nieco liście paproci lub mimozy. Niestety, w warunkach hodowlanych jakaranda nie kwitnie.
Hoja różowa (woskownica) to bardzo efektowna zielona roślina o elastycznych pędach osiągających długość kilku metrów. Ozdobą hoi są jajowate, podłużne liście o ciemnozielonym kolorze i mięsistej strukturze. Kwiaty hoi mają walory zapachowe – w nocy, o poranku i podczas parnej pogody wytwarzają olejki eteryczne o miłym zapachu, a także duże krople miodowego nektaru. Okres kwitnienia hoi trwa od końca maja do późnej jesieni. Pamiętajmy, aby nie usuwać krótkopędów, gdyż kwiaty wytworzą się w następnym roku w tym samym miejscu.
Większa część tych roślin żyje w lasach, na łąkach lub rośnie w ogrodach. Są jednak specjalne odmiany, pochodzące z Włoch np. Dzwonek (Campanula isophylla), które można hodować w domu. To właśnie Campanula isophylla, czyli dzwonek równolistny, oraz bardzo podobna – Campanulla fragilis – dzwonek kruchy. Rośliny te różnią się jedynie okresem kwitnienia. Pierwsza odmiana kwitnie od lipca do września, natomiast druga w czerwcu i lipcu.
Ardizja (Ardisia crenata) jest to niezwykle popularna w Chinach i Japonii. Ardizja to roślina, która charakteryzuje się ozdobnymi liśćmi – ciemnozielonymi, skórzastymi, o eliptycznym kształcie oraz ozdobnymi kwiatami, które później przekształcają się w kuliste owoce. Ardizja to roślina, która wygląda wspaniale przez cały rok.
