Styl angielski stawia na ciepłą, rodzinną atmosferę. Styl angielski dopuszcza eklektyczne elementy, łączące nowoczesność i tradycję. Podstawą tego stylu jest przepych, zarówno w ilości mebli, jak i zdobień na nich. Styl angielski to przede wszystkim motyw roślinny, zwłaszcza kwiatowy, a także motyw kratki i motyw myśliwski. Kolorystyka ciepła: czerwony, błękitny, fioletowy i różowy. Naturalne materiały: drewno, len, bawełna.
Styl ekologiczny jest ściśle związany z naturą. W obrębie stylu ekologicznego stosuje się surowce naturalne – drewno, glinę, bawełnę, len, wiklinę. Nawiązanie do natury przejawia się również w kolorach, stosuje się barwy ziemi – beże, brązy, zielenie. Obecnie w stylu ekologicznym urządza się nie tylko wnętrza, lecz buduje się całe domy, np. z gliny.
Styl kolonialny nawiązuje egzotycznej atmosfery tropików. Meble w stylu kolonialnym powinny być proste, a jednocześnie masywne i trwałe. Aby podtrzymać łączność z historią czasami postarza się meble. Kolory w stylu kolonialnym to piaskowe beże, brązy, odcienie żółtego, czyli tzw. kolory ziemi. Natomiast kolory mebli są ciemne, wykonane z egzotycznych gatunków drewna: venge, mahoń, palisander.
Styl nowoczesny to prostota, minimalizm, nowoczesne technologie i materiały, połączone w spójną całość. Styl nowoczesny odchodzi od tradycyjnego podziału pomieszczeń. Przestrzenie o innych funkcjach oddzielane są kolorami, innymi rodzajami materiałów. Meble są proste, najczęściej wykonane z jasnego drewna w połączeniu z metalowymi elementami, nie stosuje się zdobnictwa. High-tech jest jedną z odmian styku nowoczesnego. Do wnętrz z jednej strony wybiera się chłodne barwy, a z drugiej intensywne kolory.
Styl skandynawski we wnętrzach to prostota, minimalizm i funkcjonalność. W stylu skandynawskim kładziony jest nacisk na szczegóły. Istotnym elementem jest kolor, zazwyczaj są to kolory jasne, różne odcienie bieli i szarości, przełamane ciemniejszymi barwami. Meble w stylu skandynawskim są „lekkie” i przestronne. Styl skandynawski dzieli się na styl szwedzki, duński i fiński – różnice są nieznaczne i niewyczuwalne dla laika.
Multiroom to system dystrybucji dźwięku, którego charakterystyczną cechą jest zastosowanie jednego punktu centralnego, w którym umieszczone są wszystkie źródła dźwięku: CD, DVD, tunery. W poszczególnych pomieszczeniach stosowane są tylko małe sterowniki, które potrafią obsłużyć każde z wymienionych źródeł. System multiroom umożliwia m.in. zarządzanie muzyką z dowolnego punktu domu oraz gromadzenie muzyki na specjalnych serwerach, które mieszczą nawet kilkadziesiąt godzin muzyki.
Parkiet egzotyczny to np. merbau, teak, badu, doussie, palisander. Parkiet egzotyczny to drewno o dużej twardości, występujące w bogatej kolorystyce od czerni poprzez ciemne brązy, czerwienie aż do jasnych miodowych. Drewno to dobrze sprawdza się na zewnątrz, w miejscach narażonych na działanie wilgoci.
Mozaika to dekoracja wykonana z drobnych kawałków kolorowych kamieni, marmuru, szkła, ceramiki i innych materiałów. Mozaiką zdobi się ściany, podłogi, sufity, apsydy i meble. Technika ta jest wykorzystywana od stuleci, stosowana była już w starożytności. Pierwsze mozaiki w starożytnej Grecji układano ze skorup otoczaków, dominowała wtedy kolorystyka biało-czarna z niewielkimi fragmentami w kolorze żółtym, czerwonym i brązowym.
Charakterystyczne cechy minimalizmy to przestronność, geometryczne formy, jednolite kolory, ascetyzm. Do minimum ograniczone są wszelkie zdobienia i dodatki. Styl wywodzi się z japońskiej prostoty formy i poszukiwania wewnętrznej harmonii. Meble powinny być raczej niskie, z kątami prostymi, komponujące się z kolorem ścian. Przy urządzaniu minimalistycznego wnętrza należy działać w myśl zasady „im mniej, tym lepiej”.
Znakiem rozpoznawczym stylu high-tech jest minimalizm i nowoczesność. To styl dla ludzi otwartych na wszelkie designerskie nowości. Stawia na funkcjonalność. W materiałach dominują chrom, aluminium, metalowe pręty, szkło hartowane, a kolory są zdecydowane, mocne i kontrastowe (np. łączenie bieli z purpurą i brązem). Najczęściej stosowane oświetlenie to halogeny. Mile widziane są wszelkie nowinki techniczne, zarówno w konstrukcji budynku, jak i jego wyposażeniu. Surowy klimat wnętrza high-tech ma swoich sympatyków głównie wśród ludzi młodych.
Styl secesyjny zaliczany do grupy modernistycznej. Jego cechy charakterystyczne to bogata ornamentacja roślinna lub abstrakcyjna (motywy kwiatowe, łabędzie z powyginanymi szyjami, nenufary), linearyzm i asymetria. Dominującą kolorystyką są pastele i kolory „przydymione”. W secesji mamy do czynienia z giętką, płynną linią, występującą np. na balustradach przy schodach. Podkreślany jest także pion obecny w obrazach i w meblach.
Styl klasyczny to pojemne pojęcie, obejmujące swoim zakresem inne style, np. styl bauhasowy, styl włoski i styl angielski. Styl klasyczny to bogato zdobione meble, inspirowane wzorami historycznymi, zaczęrpniętymi, między innymi, z okresu baroku i rokoko. Tu kształt ważniejszy jest niż barwa, stąd stonowane kolory (beż, brąz, ecru) a formy zdecydowane (np. meble z wykończeniem przypominającym głowicę kolumny). Projektując wnętrze w tym stylu należy dążyć do uzyskania efektu luksusu, uzyskanego za pomocą drogich materiałów i ozdobnych detali.
Styl rustykalny to prostota, przytulność i dążenie w kierunku natury. W stylu rustykalnym dominuje ciepła paleta barw: przydymione zielenie, pastele, delikatne błękity. Istotny element to podkreślenie naturalnego koloru drewna mebli. Styl ten jest ukłonem w stronę wszelakiej ludowości: we wzornictwie pasy, kraty i roślinność nadająca sielankowy klimat; w dodatkach – rękodzieło, szydełkowe serwety, koronkowe firany. Zdobnictwo traktowane jest jako w niezbędne minimum. Często we wnętrzu w stylu rustykalnym pojawia się piec kaflowy z żeliwnymi drzwiczkami, obecnie zamiast niego może to być również kominek.
Jest to budowla wraz z obiektami inżynierskimi, urządzeniami oraz instalacjami, stanowiąca całość techniczno-użytkową, przeznaczona do prowadzenia ruchu drogowego, z której może korzystać każdy, zgodnie z jej przeznaczeniem. Podstawową cechą odróżniającą drogę publiczną od innych dróg jest możliwość korzystania z niej przez każdego zgodnie z jej przeznaczeniem.
Użytkowanie wieczyste zostało wprowadzone do polskiego prawa w 1961 r., a w 1964 r. do Kodeksu cywilnego. W użytkowanie wieczyste mogą być oddawane grunty stanowiące własność Skarbu Państwa (położone w granicach administracyjnych miast lub poza nimi, ale włączone do planu zagospodarowania przestrzennego miasta), a także grunty stanowiące własność jednostek samorządu terytorialnego lub ich związków. Użytkownikiem wieczystym takich gruntów może być zarówno osoba fizyczna, jak i prawna (np. spółdzielnia mieszkaniowa, spółka kapitałowa).
