Uszczelnienie zespolone - inpregnacja. Krok po kroku

Warto zdać sobie sprawę, że powierzchnie wyłożone płytkami  wbrew pozorom nie są wodoszczelne. O ile okładzina ceramiczna sama w sobie zachowuje szczelność, o tyle woda może przeniknąć do warstw pod płytkami poprzez spoiny i tym samym doprowadzić do zawilgocenia całej łazienki. W konsekwencji następuje wymywanie spoiwa ze szczelin fugowych, niszczenie betonu, a ostatecznie degradacja całego podłoża. W przypadku, gdy podłoże wykonane jest z masy gipsowej, bloczków lub płyt gipsowo-kartonowych, powstałe szkody mogą być drastyczne i nieodwracalne. Z powyższych względów, w wilgotnych i mokrych strefach budynku, wymagane jest wykonanie izolacji przeciwwilgociowej.

Najczęściej spotykane izolacje przeciwwodne to uszczelnienia wstęgowe i wykonane z mas bitumicznych. Są one jednak niepraktyczne i nieekonomiczne, ponieważ muszą zostać osłonięte warstwą ochronną z muru, betonu lub jastrychu, która i  tak nieustannie podlega działaniu wilgoci, ponieważ uszczelnienie znajduje się pod nią. Zdecydowanie bardziej efektywnym rozwiązaniem jest uszczelnienie zespolone. Jak ją wykonać? Przykładem takiej izolacji jest Sopro FDF 525 lub Sopro DSF^® 523 - marki Sporo.

Krok 1: Gruntowanie podłoża

Przed nałożeniem uszczelnienia zespolonego należy zadbać o odpowiednie przygotowanie podłoża. Musi być ono czyste, suche, nośne, nie odkształcające się i pozbawione pęknięć oraz substancji zmniejszających przyczepność, takich jak kurz, olej, wosk, środki antyadhezyjne, wykwity, warstwy spiekane czy pozostałości lakierów i farb. Powierzchnie o silnej lub zróżnicowanej chłonności należy wcześniej zagruntować, co zlikwiduje pylenie, zredukuje lub zniweluje zróżnicowaną chłonność podłoża oraz wzmocni jego powierzchnię.

Na rynku dostępne są różne koncentraty gruntujący do podłoży chłonnych, takich jak jastrychy cementowe i anhydrytowe, płyty gipsowo-kartonowe i gipsowo-włóknowe oraz tynki cementowo-wapienne i gipsowe. W większości przypadków preparat należy stosować w rozcieńczeniu z wodą w proporcji maksymalnie 1:1. W przypadku podłoży wiązanych gipsem lub anhydrytem, koncentrat nanosi się w postaci gotowej. Grunty głęboko penetrujące przeznaczony jest z kolei do podłoży o dużej i zróżnicowanej chłonności, takich jak beton chłonny i porowaty, tynk cementowy i cementowo-wapienny, spoiwo tynkarskie i murarskie, mur czy jastrychy cementowe. Dzięki wysokiej zdolność penetracji, nakładane w postaci nierozcieńczonej, poprawią przyczepność kontaktową do podłoża uszczelnień i zapraw klejowych, także na podłogach ogrzewanych. Preparaty te mogą być stosowane zarówno na ścianach, jak i podłogach i nanosi się je na podłoże za pomocą pędzla, wałka malarskiego lub ławkowca.

Krok 2: Uszczelnienie połączeń ściana-ściana i ściana-podłoga

Po całkowitym wyschnięciu preparatu gruntującego można przystąpić do wykonania pierwszej warstwy izolacji. Do tego celu należy użyć elastycznego uszczelnienia. Uszczelniająca masa przeciwwilgociowa jest szybkoschnącym i gotowym do użycia preparatem z płynnego tworzywa sztucznego, przeznaczonym do stosowania w pomieszczeniach mokrych i wilgotnych, takich jak łazienki, natryski, toalety, pralnie czy inne pomieszczenia sanitarne. Zaprawa uszczelniająca elastyczna jednoskładnikowa pozwala ponadto na wykonywanie uszczelnienia zespolonego nawet na powierzchniach o wysokim obciążeniu wodą, w tym saun, brodzików i basenów kąpielowych.

Uszczelnienie zespolone nakłada się przez malowanie lub szpachlowanie na nośne podłoże. W pierwszej kolejności masę uszczelniającą  należy nanieść w naroża oraz wszystkie strefy krawędziowe łazienki. Trzeba zwrócić szczególną uwagę na dokładne uszczelnienie wszystkich połączeń ściennych oraz ścian z podłogą. Do tego celu posłuży taśma uszczelniająca i narożniki uszczelniające elastomerowe, które zatapia się w nałożonej wcześniej masie uszczelniającej. Uszczelnienie należy nałożyć również na brzegi taśmy oraz narożników uszczelniających.

Krok 3: Uszczelki

Na przepusty rurowe, po zdjęciu z nich plastikowych nakładek, nakłada się wzmocnioną flizeliną uszczelkę elastomerową ścienną. Do uszczelnienia odpływów stosuje się uszczelkę elastomerową podłogową. Brzegi uszczelek podłogowych i ściennych, podobnie jak narożniki i taśmy uszczelniające, należy zatopić w masie uszczelniającej.

Krok 4: Uszczelnienie powierzchni pod okładzinę ceramiczną

Następnie zaprawę uszczelniającą należy nanieść na pozostałą powierzchnię. W pomieszczeniach wilgotnych, takich jak łazienka, należy uszczelnić wszystkie powierzchnie podłogowe, przy czym uszczelnianie powinno być wyprowadzone dodatkowo na ściany na wysokość co najmniej 15 cm. W okolicy kabiny prysznicowej i wokół wanny uszczelnienie nakłada się jeszcze wyżej, co najmniej 20 cm ponad poziom, do którego może dotrzeć woda. Masę uszczelniającą nanosi się pacą lub wałkiem malarskim w minimum dwóch warstwach o łącznej grubości odpowiednio 0,5 mm oraz 2 mm. Zwracamy uwagę na bardzo ekonomiczne uszczelnienie, które wymaga uzyskania tak cienkiej powłoki, co jest ewenementem na rynku. Drugą warstwę nakłada się po zastygnięciu pierwszej, czyli po około 3 godzinach od aplikacji. Od nałożenia ostatniej warstwy, stwardniała już i szorstka powłoka uszczelniająca tworzy powierzchnię gotową do układania okładzin. Mimo, że grubość uszczelnienia jest niewielka, konstrukcja pod nim pozostaje trwale sucha. Ważną zaletą uszczelnienia zespolonego jest także krótki czas wykonania i znikome zużycie materiału w porównaniu z metodami tradycyjnymi.

Krok 5: Układanie i fugowanie płytek ceramicznych

Do układania okładziny ceramicznej na uszczelnieniu zespolonym stosuje się elastyczne zaprawy klejowe. W zależności od rodzaju i wielkości płytek będą to: wysokoelastyczna zaprawa klejowa, elastyczna zaprawa klejowa, zaprawa klejowa wzmocniona – półelastyczna lub wysokoelastyczna, superlekka zaprawa klejowa.

Do fugowania okładziny najlepiej użyć elastycznej fugi dekoracyjną 1-10 mm, fugi perłowej 1-5 mm  lub dekoracyjnej fugi epoksydowej. Szeroka gama barw zapraw fugowych oraz możliwość wzbogacenia ich srebrnym lub złotym brokatem (produkty Sopro) zapewnia dokładne dopasowanie koloru fugi do każdego rodzaju okładziny i pozwoli podkreślić unikatowy charakter każdej łazienki. Poprzez zastosowanie środków hydrofobowych zaprawy fugowe są odporne na przenikanie wody i znacznie mniej podatne na zabrudzenia i nieestetyczne wykwity.

Krok 6: Dylatacje

Końcowy etap prac polega na uszczelnieniu dylatacji. W tym celu w szczelinach dylatacyjnych należy umieścić sznur dylatacyjny do fug silikonowych. W sprzedaży dostępny jest on w rolkach 50 m w sześciu rozmiarach: Ø 6, 8, 10, 13, 15 i 20 mm. Następnie szczeliny dylatacyjne wypełnia się elastyczną fugą silikonową. Ze względu na bardzo dobre właściwości obróbki oraz odporność na rozwój grzybów, procesy starzenia się i trudne warunki, kauczuk silikonowy jest szczególnie zalecany do uszczelniania i elastycznego wypełniania spoin łączących i dylatacyjnych w obszarach sanitarnych, a nawet podwodnych. Silikon dostępny jest w wielu kolorach, dzięki czemu nawet najbardziej wymagający klient będzie mógł bez trudu dobrać barwę fugi do aranżacji łazienki.

Wykonanie hydroizolacji łazienki zgodnie z przedstawionymi wskazówkami zapewni bezproblemowe korzystanie z łazienki przez długie lata.

Zobacz także:  Gruntowanie podłoża pod tynk gipsowy lub gładź

Zobacz także:  Jak przygotować ścianę pod powłokę dekoracyjną?

Źródło: Sopro