Rodzaje wiązań w murze – wozówkowe i główkowe

Rodzaje wiązań cegieł w murze dzieli się na dwie podstawowe grupy – wiązania wozówkowe, w przypadku których w murze widoczne są jedynie wozówki (boki cegieł z dłuższą podstawą) oraz wiązania główkowe, wykorzystujące także węższe boki cegieł, tzw. główki.  

Wiązanie główkowe. Fot. Röben

Wiązania wozówkowe

Wiązania wozówkowe opierają się wyłącznie na wozówkach, poza tym są łatwiejsze i szybsze do wykonania. To z tego powodu cieszą się dużą popularnością mimo jednostajnego rysunku lica muru w porównaniu do innych wariantów ułożenia cegieł. Wiązania wozówkowe różnią się między sobą sposobem rozmieszczenia cegieł, które mogą być przesunięte o ½ długości (tzw. wiązanie średnie) lub o ¼ długości (tzw. wiązanie dźwigające). Cegły w wiązaniu mogą być zlokalizowane w kolumnie (w pionie) lub np. schodzić ukośnie w dół. 

Wiązanie wozówkowe.

Wiązanie cegieł wozówkowe z przesunięciem o 1/2 cegły. Fot. Röben

Wiązanie cegieł wozówkowe z przesunięciem o 1/3 cegły. Fot. Röben

Wiązanie cegieł wozówkowe ukośne z przesunięciem o 1/4 cegły. Fot. Röben

Zobacz także: Cegła rozbiórkowa – wszechstronny materiał z odzysku

Wiązania główkowe

Wiązania główkowe mają wiele odmian.  Cegły muruje się w taki sposób, aby na zewnątrz była widoczna główka cegły (jej krótszy bok). Murując w ten sposób, cegły można układać na wiele sposobów.

Dość popularne są wiązania dzikie, czyli nieregularne rozmieszczenie główek w licu muru. Na 1 m2 muru przypada zwykle ok. 5 główek. Inaczej jest w przypadku wiązań flamandzkich czy kowadełkowych. Te, wywiedzione z flamandzkiej architektury, polegają na naprzemiennym układaniu cegieł stroną wozówkową i główkową, dzięki czemu powstaje swoista szachownica.

Wiązanie cegieł flamandzkie. Fot. Röben

Wiązanie kowadełkowe jest prawie identyczne, ale zamiast jednej wozówki między główkami układane są dwie. Pewne podobieństwo można także zauważyć w wiązaniu holenderskim, gdzie w jednym rzędzie wykorzystuje się naprzemiennie krótszą i dłuższą stronę cegły, natomiast w rzędzie poniżej stosuje się same główki.

Wiązanie kowadełkowe. Fot. Röben

Wiązanie holenderskie. For. Röben

Z kolei wiązanie gotyckie, zwane też polskim, opiera się na murowaniu główek w kolumnie, przy czym każda główka jest przesunięta o połowę długości względem cegieł w rzędzie nad i pod nią. Zaletą tego wiązania jest estetyczny rysunek powierzchni licowej, wadą - trudniejsza praca murarza. Jeśli między główkami zamiast jednej wozówki wmuruje się dwie, z wiązania gotyckiego powstanie wiązanie śląskie.

Wiązanie śląskie. Fot. Röben

Zobacz także:  Zastosowanie cegły we wnętrzach

To, jaką różnicę w wyglądzie muru może wywołać rodzaj zastosowanego wiązania, dobrze widać na przykładzie wiązania główkowego i blokowego. To pierwsze polega na wymurowaniu całej powierzchni wyłącznie główkami cegieł – elewacja sprawia wtedy wrażenie mozaiki drobnych kwadratów.

Wiązanie blokowe. Fot. Röben

 Zupełnie inaczej prezentuje się płaszczyzna ściany w przypadku wiązania blokowego, które w dużej mierze polega na murowaniu stroną wozówkową - główką pojawia się tylko co ok. 4 cegły.

Natomiast wiązania krzyżowe polegają na naprzemiennym ułożeniu główek i wozówek cegieł w taki sposób, że powstaje kształt podobny do krzyża, stąd ich nazwa. Może być to wzór powtórzony na całej wysokości muru, jeden pod drugim, albo np. pojedynczy „krzyż”, rozmieszczony w regularnych odstępach.

Wiązanie krzyżykowe - ciągłe. Fot. Röben

Wiązanie krzyżykowe  - pojedyncze. Fot. Röben

Zobacz także: Wykończanie wnętrz - porady

Źródło: Röben