Podkłady pod kostkę betonową w technologii gruntu stabilizowanego cementem

Istotne jest bardzo dobre rozdrobnienie i wymieszanie gruntu z cementem, tak aby niezwiązane z cementem cząstki gruntu nie spełniały roli oczek nasiąkniętych wodą i nie były przyczyną późniejszych zmian reologicznych takiej podbudowy w postaci wysadzin. Dodatek cementu powoduje zmniejszenie nasiąkliwości cząsteczek iłowych < 15% (o wielkości <0.002 mm) i powstawanie szkieletu nośnego w gruncie na skutek krystalizacji cementu między cząstkami. Taki szkielet o strukturze kości z wypełnieniem wolnych przestrzeni przez drobne cząstki umożliwia uzyskanie podkładu o znacznej podatności, i dużej odporności na skurcz.

Zawartość cementu

• Małe dodatki cementu ulepszają grunt, zwiększają jego spójność, i jednocześnie zmniejszają jego nasiąkliwość oraz plastyczność.
• Stosowanie cementu w ilościach 3-4% powoduje ulepszenie gruntu oraz poprawia zagęszczalność oraz wytrzymałość podkładu. Wyższe ilości cementu 5-15% powodują gwałtowny wzrost wytrzymałości, wzrost sprężystości i coraz większy skurcz.
• Zawartości cementu powinna wahać się w granicach 4-10% wagowo liczonych w stosunku do masy suchego gruntu.

Fazy wykonywania stabilizowania gruntu cementem:

• rozdrobnienie gruntu, najlepiej grudki poniżej 4 mm,
• wymieszanie gruntu z cementem ręczne lub mechaniczne,
• dozowanie wody w optymalnej ilości zależnie od wilgotności gruntu,
• zagęszczenie mechaniczne lub ręczne warstwy o grubości do 15 cm maksymalnie po 6 h po wymieszaniu,
• wyprofilowanie za pomocą szablonu na rurkach stalowych, podobnie jak w sytuacji wykonywania wylewek,
• po wykonaniu taki podkład należy pielęgnować zraszając wodą.

Polecamy: Basen w ogródku

Wady:

• Stabilizacja cementem nadaje się do gruntów niespoistych (piaski).
• Musi być gleba o dużym pH.
• Cement jest materiałem reglamentowanym.
• Stosowanie dużych zawartości cementu lub „przedawkowanie” jego zawartości w podbudowie prowadzi do powstawania spękań skurczowych. 

Czytaj także: Nakładanie tynku