Subprime jest odmiennie definiowany przez różne instytucje finansowe. I tak Międzynarodowy Fundusz Walutowy termin „subprime” odnosi do kredytów udzielonych osobom:
– ze złą historią kredytową,
– których dochód nie został zweryfikowany,
– ze słabym ratingiem kredytowym,
– których kredyt stanowi znaczną część dochodu.
Zobacz także: Czym różni się IKE od IKZE?
Natomiast System Rezerwy Federalnej mówi o tym, że z subprimem mamy do czynienia, gdy:
– spłata zaległości kredytowych przekroczyła miesiąc w ciągu roku,
– spłata zaległości kredytowych nie była uiszczana przez dwa miesiące w ciągu dwóch lat,
– kredyt stanowi dużą część dochodu kredytobiorcy,
– klient osiągnął niskie notowania scoringowe,
– klient w ciągu 60 miesięcy przed złożeniem obecnego wniosku kredytowego ogłosił upadłość konsumencką,
– kredyt i wartość nieruchomości różnią się w dużym stopniu.
Według definicji przedstawionej przez FED, żeby mówić o subprimie wystarczy spełnić przynajmniej jeden z wymienionych warunków.
W polskich realiach za kredyty zagrożone możemy również uznać te, które udzielane były bez żadnego wkładu własnego, kredyty prolongowane i kredyty z karencją. Analitycy rynku ostrzegają, że do tej grupy niebawem może dołączyć kredyt preferencyjny w ramach rządowego dofinansowania „Rodzina na Swoim” – pewność uzyskamy, gdy pierwsi kredytobiorcy zaczną samodzielnie spłacać kredyt. Z podobną sytuacją mieliśmy do czynienia w Stanach Zjednoczonych, tam udzielanie kredytów zagrożonych stało się przyczyną kryzysu finansowego w 2007 roku.
Zobacz także: Kredyt konsolidacyjny dla firmy