Powierzchnia użytkowa lokalu mieszkalnego mogła być liczona na różne sposoby. Przez lata były z tym problemy, a m kw. powierzchni użytkowej niekoniecznie musiał oznaczać tyle samo w każdym przypadku. Wszystko za sprawą obowiązywania dwóch norm: z 30 czerwca 1970 roku (PN-70/B-02365) oraz z 28 października 1997 roku (PN-ISO 9836:1997). W zależności od wyboru konkretnej techniki obmiaru różnice mogły sięgać nawet kilkunastu procent powierzchni, a to przecież od niej w dużej mierze zależy cena nieruchomości. Tego rodzaju sytuacje rodziły szereg komplikacji i nierzadko prowadziły wręcz do konfliktów między deweloperem a nabywcą lokalu.
Na szczęście to już przeszłość. W nowo budowanych budynkach będzie stosowana wyłącznie nowsza norma. Od 29 kwietnia br. obowiązuje bowiem rozporządzenie ministra transportu, budownictwa i gospodarki morskiej w sprawie szczegółowego zakresu i formy projektu budowlanego (DzU z 27 kwietnia br., poz. 462). Jego zadaniem jest uporządkowanie przepisów, dotyczących reguł obliczania powierzchni użytkowej budynków i lokali mieszkalnych.
Zobacz także: Ile kosztuje budowa domu pod Warszawą?
Wspomniane rozporządzenie wprowadza jednoznaczne reguły obliczania powierzchni na podstawie Polskiej Normy z 1997 r. obowiązującej dla budynków nowo budowanych, a także dla nadbudowy, rozbudowy, przebudowy i zmiany sposobu użytkowania w już użytkowanych budynkach, jeżeli zasady normy PN-ISO 9836:1997 były stosowane w tych budynkach przed 29 kwietnia 2012 r.
Wiemy już, która norma powinna zostać zastosowana. Warto więc poznać obowiązujące w niej zasady.
Wspomniane w artykule rozporządzenie wreszcie rozstrzyga jak mierzyć powierzchnię użytkową w nowo budowanych budynkach. Na tego rodzaju działania najlepszym podsumowaniem wydają się być słowa „lepiej późno niż wcale”.
Zobacz także: Ile Polacy chcą przeznaczyć na kupno mieszkania?