W poniższej tabeli przedstawiona została relacja wynagrodzenia netto (opracowanego na podst. średniego wynagrodzenia w przemyśle w 2010 r.) do średniej ceny mieszkań w największych rynkach mieszkaniowych. Jak widać, najniższy poziom wskaźnik ten osiąga w wypadku Warszawy. Wynika to z faktu, że mimo iż w stolicy zarobki kształtują się na stosunkowo wysokim poziomie, to ceny lokali mieszkalnych są tu najwyższe w kraju. Niewiele lepiej jest w Krakowie, drugim pod względem wielkości polskim mieście. W tym gronie najlepsza sytuacja ma miejsce w Poznaniu, przeciętny mieszkaniec stolicy Wielkopolski za miesięczną pensję może sobie pozwolić na kupno 0,55 m2 mieszkania. Poniżej przedstawiona została sytuacja w pozostałych miastach wojewódzkich.
Najniższa wartość wskaźnika w grupie mniejszych regionalnych rynków nieruchomości ma miejsce w Białymstoku oraz Kielcach. Taka sytuacja wynika głównie ze stosunkowo niskiego poziomu zarobków w tych miejscowościach. Warto dodać, że niższa pensja w tym wypadku i tak pozwala na kupno większej powierzchni lokalu mieszkalnego, niż w trzech największych rynkach mieszkaniowych w kraju. Z kolei najwyższa wartość została odnotowana w Katowicach, Zielonej Górze i Opolu. Mieszkańcy tych miast znajdują się w zdecydowanie najlepszym położeniu, gdyż za miesięczne dochody mogą sobie pozwolić na odpowiednio 0,89 m2, 0,65 m2 oraz 0,61 m2 mieszkania.
Należy podkreślić, że otrzymane wyniki są pochodną faktu, że do przygotowanego zestawienia wykorzystane zostało przeciętne wynagrodzenie brutto w sektorze przemysłu. Śląsk to ważny ośrodek przemysłowy, a przeciętne pensje w tej branży są tu na wysokim poziomie. Z drugiej strony, Katowice nie są postrzegane jako wymarzone miejsce do zamieszkania, w związku z czym ceny nieruchomości są relatywnie niższe. Dobry wynik stolicy województwa lubuskiego jest także rezultatem cen lokali mieszkalnych, które są tutaj najniższe w całej grupie.