Nowelizacja z roku 2000
Nowelizacja z roku 2000 zmieniła zakres rozróżnienia na małe i duże wspólnoty. Przed tą nowelizacją za małe wspólnoty mieszkaniowe – rządzące się zasadami ustalonymi w Kodeksie cywilnym uznawano te które liczą sobie do 10 lokali. Ponieważ liczba ta okazała się zbyt duża dla sprawnego funkcjonowania wielu wspólnot, po nowelizacji z 2000 roku małe wspólnoty mogą liczyć do 7 lokali, w związku z czym wspólnoty liczące 8 i więcej lokali podlegają już reżimowi zarządzania ustalonemu w Ustawie o własności lokali.
Nowelizacja ta wprowadziła też możliwość zmianę sposobu liczenia głosów przy podejmowaniu uchwał przez właścicieli lokali, umożliwiając wprowadzenie głosowania zgodnie z zasadą, że na jednego właściciela przypada jeden głos, jeżeli wniosek w tym przedmiocie złożą właściciele posiadający co najmniej 1/5 udziałów w nieruchomości wspólnej.
Ustawa rozszerzyła krąg czynności wykraczających poza zakres zwykłego zarządu, dla których wymagane jest podjęcie uchwały właścicieli lokali. Wprowadzono także wymóg dla zarządu bądź zarządcy do posiadania pełnomocnictwa od właścicieli lokali dla podejmowania czynności przekraczających zakres zwykłego zarządu. W przypadkach, gdzie dla danej czynności wymagane jest zachowanie formy szczególnej (np. aktu notarialnego) uchwała właścicieli udzielająca takiego pełnomocnictwa musi zostać podjęta także w odpowiedniej formie szczególnej.
Zarząd (względnie zarządca) zyskał nowe obowiązki w zakresie ewidencji i rozliczania kosztów oraz uzyskiwania, aktualizacji czy przechowywania dokumentacji technicznej budynku.
Nowelizacja doprecyzowała postanowienia artykułów 2 i 3 Ustawy, w zakresie powstawania i kształtu odrębnej własności lokalu.
Wprowadzono możliwość określenia udziałów w nieruchomości wspólnej w drodze umownej na zasadach odmiennych od ustawowych.
Zobacz również serwis: Najem
Nowelizacja z roku 2003
Kolejna nowelizacja Ustawy została dokonana ustawą o zmianie Ustawy o gospodarce nieruchomościami oraz niektórych innych ustaw.
Nowelizacja ta w głównej mierze skupiła się na dostosowaniu zasad ustanawiania użytkowania wieczystego gruntu jako prawa związanego z własnością lokali, zgodnie z wypowiedziami Sądu Najwyższego oraz praktyki stosowania przepisów Ustawy.
Ustalono między innymi jeden termin trwania prawa użytkowania wieczystego dla wszystkich właścicieli lokali – obecnie przyjmuje się dla wszystkich lokali termin ustalony jako najdalszy. Oznacza to w praktyce, że jeżeli dla niektórych lokali okres ten kończył się pierwotnie 14 stycznia 2080 roku, dla innych 23 sierpnia 2083 roku, a jeszcze dla innych 31 marca 2090 roku, to obecnie dla wszystkich skończy się w dniu 31 marca 2090 roku.
Zobacz również serwis: Nieruchomości