Uprawa i pielęgnacja wrzosu
Wrzos zwyczajny najlepiej rozwija się na stanowisku słonecznym (dobrze znosi również cień). Nie należy go jednak narażać na bezpośrednie promieniowanie słoneczne. Wrzos lubi glebę przepuszczalną, kwaśną o pH 4,5–5,5, dość wilgotną, ale nie mokrą. W suche i gorące lata powinniśmy dość często podlewać wrzosy. Dla zapewnienia prawidłowego wzrostu i rozwoju wrzosu, można wykorzystać zjawisko mikoryzy, czyli symbiozy między odpowiednimi grzybami a roślinami, która pozytywnie wpływa na wzrost i wygląd rośliny. Po przekwitnięciu wrzosu krzewinki przycinamy, co powoduje zagęszczenie się roślin i obfitsze kwitnienie. Przycinamy je dopiero na wiosnę, ponieważ wrzosy kwitną do późnej jesieni, poza tym dłuższe pędy pozwalają na lepsze przezimowanie.
Zobacz także: Jak pielęgnować wrzosy w doniczkach?
Rozmnażanie wrzosu
Wrzos rozmnażamy przez sadzonki wierzchołkowe lub odkłady. Sadzonki, długości 5–8 cm z tzw. piętką, pobieramy w lipcu z pędów dwuletnich i ukorzeniamy je w wilgotnym inspekcie. Podłoże powinno składać się z piasku, torfu, ziemi wrzosowej (po jednej trzeciej). Do tak przygotowanego podłoża wsadzamy uprzednio przygotowane sadzonki wrzosu i nakrywamy szybą lub folią inspekt. Sadzonki co jakiś czas należy wietrzyć oraz zabezpieczyć przed zbytnim nasłonecznieniem.
Wrzosy to rośliny lecznicze. Do celów zielarskich stosuje się kwiaty i ziele wrzosu zwyczajnego ścinane na początku kwitnienia. Zbieramy niezdrewniałe pędy, które następnie suszymy w miejscach o dobrej wentylacji w temperaturze nie przekraczającej 40⁰C. Zioła przechowujemy w suchych i ciemnych miejscach.
Zobacz także: Czym jest szczepionka mikoryzowa?