Jak to działa?
Mechanika oddymiania grawitacyjnego jest bardzo prosta. Dym jako bardzo gorąca mieszanina gazów (około 100–3000C zależnie od mocy pożaru) jest rzadsza od powietrza otaczającego, a więc unosi się. W najwyższym punkcie klatki umieszczona jest klapa oddymiająca, która w momencie wyczucia dymu lub zbyt wysokiej temperatury otworzy się i pozwoli dymowi opuścić strefę oddymianą. Proces ten jest wspomagany poprzez równoczesne otwarcie klap napowietrzających znajdujących się na najniższej kondygnacji oddymianej kubatury (w elewacji budynku). Napływ chłodniejszego powietrza od dołu oraz kompensacja poprawiają ciąg kominowy – wówczas usuwane są większe ilości dymu.
Gdzie się stosuje oddymianie grawitacyjne?
Grawitacyjna forma oddymiania nie może być stosowana wszędzie. Jest ona stosowana przede wszystkim na klatkach schodowych budynków niskich, gdzie dym nie zdąży się na tyle ochłodzić, żeby zdążyć opuścić oddymianą strefę. Za pomocą tej metody oddymiane są również niskie obiekty wielko-kubaturowe jak hale magazynowe, produkcyjne oraz handlowe. Dachy takich obiektów są najeżone klapami dymowymi oraz kurtynami dymowymi, wydzielanymi przez zbiorniki dymu pod sufitem.
Zobacz także: Wentylacja mechaniczna i grawitacyjna - różnice
Budowa systemu
System składa się z dwóch podstawowych elementów oraz jednego wspomagającego. Podstawowymi elementami są klapa dymowa oraz klapa napowietrzająca. Ich praca może zostać zainicjowana przez centralny system zarządzania budynkiem (BMS) lub miejscowo – z elementu topikowego, czujki dymu czy ampułek pękających w konkretnych temperaturach.
Dodatkowym elementem wspomagającym proces ukierunkowania dymu i chwilowego jego przetrzymywania są kurtyny dymowe. Są to przegrody przymocowane do sufitu, które wydzielają przestrzenie gdzie może się bezpiecznie gromadzić dym nim zostanie usunięty na zewnątrz.
Zobacz także: Jak należy zaprojektować wentylację grawitacyjną w domku jednorodzinnym?