Układanie mieszanki betonowej w szalunku
Układanie betonu w szalunku należy rozpocząć od miejsca, które znajduje się najniżej. Jeśli zamierzamy betonować pionowy element, wysokość układanej warstwy betonu powinna wynosić nie więcej jak 60–70 cm. Beton należy układać w mirę równomiernie. Do równego ułożenia betonu możemy wykorzystywać takie narzędzia jak: łopaty, rozgraniczniki czy wibratory. Po ułożeniu betonu w formie należy go zagęścić poprzez: sztychowanie, ubijanie lub wibrowanie.
Sztychowanie
Sztychowanie jest formą zagęszczania betonu za pomocą specjalnego pręta. Sztychowanie betonu wykonuje się w sytuacji, kiedy mieszanka betonowa ma konsystencję plastyczną lub ciekłą.
Ubijanie
„Ubijanie betonu” to kolejna metoda zagęszczania betonu. Metodę tę należy stosować, kiedy konsystencja betonu jest wilgotna.
Wibrowanie
Wibrowanie betonu powinno odbywać się cały czas (bez przerw) po momentu ułożenia każdej partii betonu, aż do ustania wydzielania się powietrza z wibrowanej mieszanki. Podczas wibrowania betonu należy uważać aby nie spowodować segregacji mieszanki. Wibrując beton, poddajemy mieszankę szeregu drgań. Mieszanka w wyniku wibrowania upłynnia się przyjmując tym samym kształt formy, w której się znajduje. To, czy wibrowanie betonu będzie skuteczne zależy od częstotliwości drgań, prędkości poruszania się poszczególnych ziarn ich kształtu oraz gęstości i lepkości zaczynu betonowego.
Mieszanki o uziarnieniu o wielkości do 10 mm należy wibrować o częstotliwości ok. 6000 l/min., i amplitudzie ok. 0,1 mm.
Mieszanki o uziarnieniu większym niż 40 mm należy wibrować z częstotliwością ok. 2 000 l/min i amplitudą 0,3–0,6 mm.
Rodzaje wibratorów
Na budowach najczęściej stosuje się wibratory pogrążane, powierzchniowe i przyczepne. Czym się różnią?
Wibratory pogrążane – nazywane także wibratorami bułatowymi działają na mieszankę poprzez bezpośredni jej styk. To czy będą skuteczne zależy od kliku czynników:
– konsystencja wibrowanej mieszanki powinna być ciekła lub półciekła
– buława wibratora powinna być umieszczana w mieszance po woli oraz pionowo
– buławę należy umieszczać w mieszance bez pośpiechu, najlepiej aby „opadła sama”
– odległości pomiędzy kolejnym opuszczaniem buławy nie powinny być większe niż 1,5 m.
Wibratory powierzchniowe – składają się płyty dociskowej, umieszczonej pod urządzaniem, które wywiera na płytę drgania. Drgania te są przekazywane w głąb mieszanki betonowej na głębokość do 40 cm. Konsystencja mieszanki betonowej, aby można było ją wibrować w ten sposób powinna być gęstoplastyczna lub plastyczna. Wibratory powierzchniowe najczęściej stosuje się do betonowania dużych, płaskich i poziomych powierzchni.
Wibratory przyczepne – wibratory tego typu przymocowuje się do szalunku, w którym znajduje się mieszanka betonowa. Drgania urządzanie przekazywane są na formę w której jest mieszanka, a następnie przekazywane są na samą mieszankę. Jeśli zamierzamy betonować duży element w przypadku wibratorów przyczepnych chcąc zapewnić mieszance równomierne ruchy, należy zamontować kilka sztuk wibratorów dookoła szalunku.
Zobacz także: Jaki beton stosować do wykonywania fundamentów?
Zobacz także: 7 pytań na temat betonu – skład, zasady transportu i inne
Zobacz także: Fundamenty głębokie – pale gotowe i monolityczne