Dawniej, izolacyjność cieplna ścian zewnętrznych była uzyskiwana poprzez odpowiednią grubość tej przegrody np. ściana z cegły miała min. 51 cm. Obecnie stosowanie tego typu rozwiązań jest nieekonomiczne, a ponadto nie pozwala na spełnienie aktualnych wymagań ochrony cieplnej zawartych w rozporządzeniu „w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie”.
Przy obecnym poziomie cen nośników energii i prognozowanym ich wzroście coraz większego znaczenia nabiera racjonalizacja zużycia energii. Ze względu na to, iż 2/3 kosztów utrzymania budynku to koszt ogrzewania, koniecznością staje się minimalizacja strat ciepła. Straty energii cieplnej w budynkach zdominowane są przez "ucieczkę" ciepła przez przegrody zewnętrzne. Jest oczywiste, że ilość traconego ciepła, a zatem ilość zużywanego do ogrzania budynku paliwa, jest wprost proporcjonalna do całkowitej powierzchni jego przegród zewnętrznych i odwrotnie proporcjonalna do ich właściwości termoizolacyjnych.
Zobacz także: Instytut Techniki Budowlanej podpowiada, jak kupić dobry styropian
Straty ciepła przez ściany zewnętrzne to około 40%. Aby więc zapewnić w budynkach komfort cieplno-wilgotnościowy, a jednocześnie osiągnąć wysoką ekonomiczność eksploatacyjną, należy projektować i wykonywać przegrody zewnętrzne wynikające nie tylko z warunków konstrukcyjnych, ale także z optymalizacji energetyczno - ekonomicznej.
Fot. Polskie Stowarzyszenie Producentów Styropianu
Przy projektowaniu przegród wielowarstwowych szczególną uwagę należy zwrócić na kolejność poszczególnych warstw. Najkorzystniejszym, z punktu widzenia fizyki budowli jest układ, w którym materiał termoizolacyjny znajduje się po stronie temperatur niższych. W ścianie ocieplonej od zewnątrz materiał termoizolacyjny ogranicza zasięg temperatur ujemnych, dzięki czemu konstrukcja nośna nie jest narażona na ich niszczące działanie. Ponadto układ ten pozwala na zachowanie dużej pojemności cieplnej warstwy konstrukcyjnej, która łagodzi zmiany temperatur w przerwach ogrzewania "oddając" zgromadzone ciepło do wnętrza pomieszczeń. Ocieplenie ścian po wewnętrznej stronie jest bardziej niekorzystnym rozwiązaniem ze względu na to, iż w tym przypadku w warstwie konstrukcyjnej występują duże wahania temperatur, a w razie przerwy w ogrzewaniu pomieszczenia szybko się wychładzają.
Zobacz także: Instytut Techniki Budowlanej podpowiada, jak kupić dobry styropian
Układ warstw ma także wpływ na proces kondensacji wilgoci wewnątrz przegrody. W ścianie ocieplonej od zewnątrz, przy odpowiedniej grubości materiału termoizolacyjnego, zjawisko to nie występuje. Natomiast w ścianie ocieplonej od wewnątrz na skutek przemarzania warstwy nośnej może mieć miejsce obniżenie temperatury powierzchni wewnętrznej przegrody przy, której nastąpi wykroplenie pary wodnej na granicy materiału termoizolacyjnego i konstrukcyjnego. Jednak powyższy układ poprzedzony obliczeniami cieplno-wilgotnościowymi, jest stosowany w budownictwie i często jest jedynym rozwiązaniem zwłaszcza przy termorenowacji obiektów zabytkowych.
Wyróżnia się kilka podstawowych sposobów ocieplenia ścian zewnętrznych: BSO –bezspoinowy system ocieplania (metoda lekka-mokra), metoda lekka sucha, ściany warstwowe.
Zobacz także: BSO – Bezspoinowy system ociepleń