Rodzaje wiązań cegieł w murze dzieli się na dwie podstawowe grupy – wiązania wozówkowe, w przypadku których w murze widoczne są jedynie wozówki (boki cegieł z dłuższą podstawą) oraz wiązania główkowe, wykorzystujące także węższe boki cegieł, tzw. główki.
Wiązanie główkowe. Fot. Röben
Wiązania wozówkowe
Wiązania wozówkowe opierają się wyłącznie na wozówkach, poza tym są łatwiejsze i szybsze do wykonania. To z tego powodu cieszą się dużą popularnością mimo jednostajnego rysunku lica muru w porównaniu do innych wariantów ułożenia cegieł. Wiązania wozówkowe różnią się między sobą sposobem rozmieszczenia cegieł, które mogą być przesunięte o ½ długości (tzw. wiązanie średnie) lub o ¼ długości (tzw. wiązanie dźwigające). Cegły w wiązaniu mogą być zlokalizowane w kolumnie (w pionie) lub np. schodzić ukośnie w dół.
Wiązanie wozówkowe.
Wiązanie cegieł wozówkowe z przesunięciem o 1/2 cegły. Fot. Röben
Wiązanie cegieł wozówkowe z przesunięciem o 1/3 cegły. Fot. Röben
Wiązanie cegieł wozówkowe ukośne z przesunięciem o 1/4 cegły. Fot. Röben
Zobacz także: Cegła rozbiórkowa – wszechstronny materiał z odzysku
Wiązania główkowe
Wiązania główkowe mają wiele odmian. Cegły muruje się w taki sposób, aby na zewnątrz była widoczna główka cegły (jej krótszy bok). Murując w ten sposób, cegły można układać na wiele sposobów.
Dość popularne są wiązania dzikie, czyli nieregularne rozmieszczenie główek w licu muru. Na 1 m2 muru przypada zwykle ok. 5 główek. Inaczej jest w przypadku wiązań flamandzkich czy kowadełkowych. Te, wywiedzione z flamandzkiej architektury, polegają na naprzemiennym układaniu cegieł stroną wozówkową i główkową, dzięki czemu powstaje swoista szachownica.
Wiązanie cegieł flamandzkie. Fot. Röben
Wiązanie kowadełkowe jest prawie identyczne, ale zamiast jednej wozówki między główkami układane są dwie. Pewne podobieństwo można także zauważyć w wiązaniu holenderskim, gdzie w jednym rzędzie wykorzystuje się naprzemiennie krótszą i dłuższą stronę cegły, natomiast w rzędzie poniżej stosuje się same główki.
Wiązanie kowadełkowe. Fot. Röben
Wiązanie holenderskie. For. Röben
Z kolei wiązanie gotyckie, zwane też polskim, opiera się na murowaniu główek w kolumnie, przy czym każda główka jest przesunięta o połowę długości względem cegieł w rzędzie nad i pod nią. Zaletą tego wiązania jest estetyczny rysunek powierzchni licowej, wadą - trudniejsza praca murarza. Jeśli między główkami zamiast jednej wozówki wmuruje się dwie, z wiązania gotyckiego powstanie wiązanie śląskie.
Wiązanie śląskie. Fot. Röben
Zobacz także: Zastosowanie cegły we wnętrzach
To, jaką różnicę w wyglądzie muru może wywołać rodzaj zastosowanego wiązania, dobrze widać na przykładzie wiązania główkowego i blokowego. To pierwsze polega na wymurowaniu całej powierzchni wyłącznie główkami cegieł – elewacja sprawia wtedy wrażenie mozaiki drobnych kwadratów.
Wiązanie blokowe. Fot. Röben
Zupełnie inaczej prezentuje się płaszczyzna ściany w przypadku wiązania blokowego, które w dużej mierze polega na murowaniu stroną wozówkową - główką pojawia się tylko co ok. 4 cegły.
Natomiast wiązania krzyżowe polegają na naprzemiennym ułożeniu główek i wozówek cegieł w taki sposób, że powstaje kształt podobny do krzyża, stąd ich nazwa. Może być to wzór powtórzony na całej wysokości muru, jeden pod drugim, albo np. pojedynczy „krzyż”, rozmieszczony w regularnych odstępach.
Wiązanie krzyżykowe - ciągłe. Fot. Röben
Wiązanie krzyżykowe - pojedyncze. Fot. Röben
Zobacz także: Wykończanie wnętrz - porady
Źródło: Röben