Do brukowania najczęściej używa się granitu oraz bazaltu, a także sjenitu, porfiru i czasami serpentynitu. Są to skały magmowe – bardzo twarde, wytrzymałe, odporne na ścieranie i wpływ niekorzystnych czynników atmosferycznych. W ogrodach przydomowych, w których nawierzchnie nie są narażone na duże obciążenia, można też stosować twarde piaskowce oraz zbite wapienie, są one jednak mniej trwałe. Różnorodność materiału brukarskiego jest więc duża, a to pozwala tworzyć niepowtarzalne nawierzchnie. Łącząc różne kamienie, można układać barwne mozaiki.
Zobacz także: Nawierzchnia z kostki betonowej
Wykonanie nawierzchni
• Podłoże - przy gruntach o współczynniku wodoprzepuszczalności K <5 m/dobę należy stosować warstwę odsączającą.
• Podsypka - powinna być wykonana z piasku o zawartości gliny 6–8%, dopuszcza się stosowanie innych materiałów ale o właściwościach takich jak piasek z gliną, grubość warstwy podsypki mierzona po ubiciu brukowca powinna wynosić 2–3 cm, licząc od piętki brukowca do spodu podsypki.
Układanie i ubijanie nawierzchni
Przy układaniu nawierzchni brukowiec wyższy powinien być osadzony od strony zewnętrznej powierzchni, niższy zaś ku jej środkowi. Różnica wysokości dwóch kamieni bezpośrednio przylegających do siebie nie powinna przekraczać 2 cm. Każdy kamień ustawiony na sztorc, czołem do góry, powinien być osadzony w podsypce najwyżej do połowy wysokości (8–10 cm) i mocno wbity uderzeniami młotka w górną powierzchnię tak, aby nie wychylał się przy poruszaniu.
Nawierzchnia powinna być ułożona ściśle, z przewiązaniem szczelin tak w kierunku podłużnym jak i poprzecznym, aby każdy osadzony brukowiec przykrywał szczelinę powstałą miedzy dwoma uprzednio osadzonymi kamieniami i był do nich ściśle dosunięty. Szczeliny podłużne nie mogą być dłuższe niż dwa brukowce. Widziane z góry szczeliny powinny mieć kształt podobny do trójkątów utworzonych z linii krzywych.
Po ułożeniu nawierzchnia powinna być ubita stalowym ubijakiem o masie 25–35 kg w ściśle określony sposób.
Zobacz także: Murowanie klinkierowego ogrodzenia. Przewodnik, krok po kroku
Poprawność brukowania
Ścisłość ułożenia bruku sprawdza się przez wyrwanie 1,5–2,0 m2 bruku i ponowne zabrukowanie tym samym kamieniem pod kontrolą nadzoru technicznego. Ścisłość ułożenia przyjmuje się jako dostateczną, jeśli przy ponownym zabrukowaniu wyłamanej powierzchni zabraknie kamienia do zabruku nie więcej niż 3% wyłamanej powierzchni.
Zobacz także: Naprawa betonu