Sposób budowy instalacji elektrycznej uwarunkowany jest dwoma czynnikami. Pierwszy to zgodność z obowiązującymi przepisami, co gwarantuje nam niezawodne działanie i bezpieczeństwo. Drugim czynnikiem jest ekonomiczność przyjętych rozwiązań, czyli wykonanie tego, co niezbędne w najniższych kosztach. Jeśli jednak stać nas na większy wydatek, to instalację można wykonać inaczej. Taka metoda nadal pozostaje w zgodzie z obowiązującymi przepisami. Poprawną instalację można wykonać bez puszek łączeniowych.
Jak to zrobić ?
Puszki łączeniowe służą do rozgałęziania linii zasilającej (jeśli jedna linia zasila kilka miejsc odbioru energii elektrycznej) oraz do wykonywania logicznych połączeń relacji włącznik –punkt świetlny. Pod przyrządy odbioru energii, np. gniazdka i włączniki oświetlenia, stosowane są puszki instalacyjne. Niezbędne połączenia można wykonać w puszkach instalacyjnych, jednak konieczne jest zastosowanie puszek głębszych niż standardowe, aby pomieścić przyrząd i łączniki. Gniazdka mogą być punktem rozgałęzienia bez głębokich puszek. Większość gniazdek ma więcej niż jedno wejście kablowe. Do budowy instalacji bez puszek łączeniowych potrzebna jest większa ilość kabla.
Co jeszcze można zmodyfikować, nie naruszając przepisów ?
Można zwiększyć ilość zabezpieczeń, dzieląc instalację na większą ilość obwodów. W ten sposób ograniczamy skutki awarii do niewielkiej części instalacji. W starszych instalacjach, w których stosowano niewielką ilość zabezpieczeń, jakiekolwiek zdarzenie awaryjne powodowało np. brak oświetlenia w całym domu. Najlepszym rozwiązaniem ze względów technicznych jest zasilenie każdego punktu odbioru energii osobną linią zasilającą z osobnym zabezpieczeniem. Jest to rozwiązanie rzadko stosowane w praktyce, ze względu na spory wzrost kosztów wykonania instalacji.
Zobacz także: Jak wybrać gniazdko elektryczne?
Kolejną możliwą modyfikacją jest poprowadzenie linii zasilających w posadzce. Kable rozprowadzamy standardowo po ścianach w strefach wytyczonych przepisami (załamania zawsze pod kątem prostym). Przyjęcie takich zasad budowy ułatwia elektrykowi pracę nawet z nowo poznaną instalacją. Jeśli z jakiegoś powodu rozprowadzenie w ścianach jest niepożądane, można linie kablowe prowadzić w posadzkach. Konieczne jest zaplanowanie takiego rozprowadzenia przed wylaniem posadzek. Ponadto, musimy prowadzić kable w rurach osłonowych.
Można także zastosować wiele zabezpieczeń różnicowo-prądowych. Jeśli decydujemy się na taką metodę, należy wykorzystać jedną lub dwie różnicówki. Zabezpieczenia nadprądowe, stosowane w większej ilości, ograniczają skutki wyłączenia do niewielkiej części instalacji. Ta sama zasada dotyczy różnicówek, ale są one drogie, a zastosowanie ich większej ilości komplikuje budowę rozdzielni.
Zobacz także: Jakie elementy powinien zawierać projekt instalacji elektrycznej?
Każdy wyłącznik różnicowo-prądowy musi mieć osobną listwę zerującą. Idealnym rozwiązaniem technicznym byłoby zastosowanie zabezpieczeń nadprądowych z członem różnicowo-prądowym. Spotyka się także modyfikację, która polega na zdublowaniu linii zasilających (dwustronne zasilanie). To rozwiązanie zmniejsza obciążenia linii zasilających oraz uodparnia układ na przerwanie jednego z kabli.