Właściwości cieczy niezamarzających
Rodzaj cieczy dobieramy do jej przyszłego zastosowania. W przypadku, gdy układ ma być wykorzystywany w temperaturze około lub poniżej 0oC, nie używa się wody, tylko cieczy niskokrzepnących tzw. solanek.
Solanki to odpowiednie roztwory glikoli. Zwykle konieczne jest ich uszlachetnianie za pomocą dodatków – przeciwutleniaczy, stabilizatorów i środków antykorozyjnych. Pełny pakiet inhibitorów pozwoli na bardziej komfortowe i bezawaryjne korzystnie z instalacji.
Dobrej jakości ciecz powinna być przede wszystkim bezpieczna w użytkowaniu – niepalna i nietoksyczna oraz stabilna podczas eksploatacji. Istotna również jest wysoka pojemność cieplna i niewielka lepkość, a także, ze względu na elementy instalacji, szczególnie te mechaniczne, powinna również mieć właściwości smarne i antykorozyjne.
Zobacz także: Zasada działania kolektora słonecznego
Rodzaje cieczy niskokrzepnących
Jako ciecze robocze stosuje się zwykle różnego rodzaju alkohole:
Monohydroksydowe (etanol) – ich zaletą jest niski koszt oraz wystarczające właściwości, nie jest to jednak ciecz najwyższej jakości. Etanol jest palny, ma nieprzyjemny zapach, szybko się ulatnia, a ponadto nie ma właściwości smarnych, co w perspektywie prowadzi do uszkodzenia elementów mechanicznych (np.: pomp).
Dihydroksylowe – czyli glikole, to najczęściej wykorzystywane ciecze robocze. Są bezpieczne, bezwonne, mają właściwości antykorozyjne, idealną gęstość i lepkość a także temperaturę krzepnięcia. W przypadku instalacji grzewczych stosowane są dwa rodzaje glikoli:
1. Etylenowe – mają większą gęstość, ale mniejszą lepkość niż propylenowe. Są to jednak substancje niebezpieczne (toksyczne), dlatego też w niektórych krajach ich stosowanie jest zabronione. Zazwyczaj sprzedawane są w formie niebieskiego roztworu.
2. Propylenowe – można je kupić jako zielony płyn. Mają one wiele zalet – są bezpieczne dla środowiska, ulegają biodegradacji posiadając przy tym doskonałe właściwości. W wersji ekologicznej stosuje się je w przypadku instalacji odnawialnych źródeł energii.
Trihydrokslowe – to np. tzw. gliceryna czyli glicerol. Jego właściwości są podobne do glikolu propylenowego; wady to brak możliwości gwałtownego nagrzania (wyklucza to stosowanie w instalacjach słonecznych) oraz duża lepkość, co przekłada się na większą energochłonność pomp. Przewagą jest cena.
Ciecze niezamarzacjące są korzystną inwestycją, jeżeli dobrze dostosujemy je do instalacji. Dobrze jest również przy okazji pomyśleć o środowisku i zdecydować się na płyny zawierające chłodziwa OAT, czyli dodatki organiczne lub glikol propylenowy.
Zobacz także: Jak prawidłowo dobrać elementy instalacji solarnej?