Kiedy można eksmitować lokatora?
Są dwa najczęstsze powody eksmisji, pierwszy to zaleganie z opłatami przez lokatorów, a drugi utrata prawa do zajmowanego lokalu, np. z powodu wygaśnięcia umowy najmu. W pierwszym przypadku, gdy lokatorzy nie płacą czynszu, ich lokal może zostać sprzedany na licytacji i wówczas staje się własnością innej osoby.
Problemem nowego nabywcy jest na ogół pozbycie się starych lokatorów, którzy powinni opuścić lokal dobrowolnie, ale na ogół tego nie robią. W takiej sytuacji nowy właściciel składa pozew o eksmisję, jego złożenie kosztuje 200 zł. Polskie prawo zezwala na eksmisję tylko na podstawie wyroku sądu.
Po uzyskaniu wyroku sądu konieczne jest uzyskanie jeszcze tzw. klauzuli wykonalności, którą wystawia sąd. Dopiero ona zezwala na przeprowadzenie eksmisji.
Konieczne jest znalezienie lokalu zastępczego
Po rozpatrzeniu pozwu sąd orzeka, czy osoba eksmitowana ma prawo do lokalu socjalnego. Jeżeli ma, to obowiązek jego znalezienia spoczywa na gminie. Niestety większość gmin w Polsce nie posiada na tyle dużo lokali zastępczych i najczęściej trzeba na niego czekać tak długo, aż któryś nie zostanie zwolniony.
Kiedy nie można odmówić lokalu socjalnego?
Sąd nie może odmówić lokalu socjalnego w przypadku:
- bezrobotnych;
- kobiet w ciąży;
- obłożnie chorych;
- małoletnich lub też emerytów i rencistów, którzy kwalifikują się do otrzymywania pomocy z opieki społecznej.
Czy komornik może wyrzucić dłużnika na bruk?
To, że gmina nie ma lokalu socjalnego dla dłużnika, nie oznacza, że komornik może go wyrzucić na bruk. Gmina jest zobowiązana do znalezienia mu tzw. lokalu zastępczego. Szczegóły na ten temat można znaleźć w art. 1046 ust. 4 Kodeksu postępowania cywilnego. Aby dany lokal można było uznać za zastępczy musi on posiadać:
- możliwość ogrzewania;
- oświetlenie naturalne i elektryczne;
- co najmniej 5 m kw. powierzchni mieszkalnej na jedną osobę;
- miejsce zapewniające możliwość zainstalowania urządzenia do gotowania posiłków;
- dostęp do źródła zaopatrzenia w wodę i do ustępu, nawet gdy te urządzenia znajdują się poza budynkiem.
Może się zdarzyć tak, że przez 6 miesięcy gmina nie znajdzie dla eksmitowanego pomieszczenia tymczasowego. W takiej sytuacji komornik może eksmitować lokatorów do schroniska lub noclegowni.
Przebieg eksmisji
Eksmisja przebiega najczęściej w obecności osoby eksmitowanej. W sytuacji, gdy zachowuje się ona niewłaściwie w stosunku do komornika może również przebiegać pod jej nieobecność.
Co do zasady, zgodnie z Kodeksem postępowania cywilnego (art. 829), zajęciu nie podlega m.in.:
- pościel, bielizna i ubranie codzienne;
- ubranie niezbędne do pełnienia służby lub wykonywania zawodu;
- zapasy żywności i opału niezbędne dla dłużnika i członków jego rodziny;
- narzędzia i inne przedmioty niezbędne do osobistej pracy zarobkowej dłużnika;
- przedmioty niezbędne do nauki, papiery osobiste, odznaczenia i przedmioty służące do wykonywania praktyk religijnych;
- przedmioty codziennego użytku, które mogą być sprzedane tylko znacznie poniżej ich wartości, a dla dłużnika mają znaczną wartość użytkową.
Co zrobić, gdy eksmitowany nie chce odebrać przedmiotów?
Gdy dojdzie do sytuacji, w której eksmitowany nie chce odebrać swoich przedmiotów, komornik ustanawia dozorcę i oddaje mu rzeczy na przechowanie. Koszt przechowania pokrywa eksmitowany. Jeśli nie odbierze swoich rzeczy po wezwaniu dozorcy, to sąd zarządza ich sprzedaż.
Zobacz także: Kredyt hipoteczny, sprzedaż nieruchomości a prawne przesłanki uznania osoby za zmarłą
Zobacz także: Renta planistyczna, co trzeba wiedzieć?
Zobacz także: Kiedy fiskus może zakwestionować cenę nieruchomości z aktu notarialnego?
Mateusz Kozłowicz